Skip to main content
Log in

This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.

Access this article

Price excludes VAT (USA)
Tax calculation will be finalised during checkout.

Instant access to the full article PDF.

Literatur

  1. Vergl. dieses Archiv Bd. I, S. 581.

  2. Vergl. Niemann l. c. p. 17.Qui quidem processus (infl. parenchymatosa) in renibus procedit, et quidem maxime in epithelii cellulis canaliculorum uriniferorum contortorum in substantia corticali. Epithelii cellulae majores fiunt, endosmosi aucta, eorumque contentum nubilum turbidumque fit. Cellulis autem amplificatis canaliculi uriniferi extenduntur et renum ambitus major existit. Canaliculorum amplificatione circuitus sanguinis in vasis capillaribus impeditur, unde anaemia renum oritur; in renum superficie astra venosa conspiciuntur, quia sanguis venosus refluere nequit. — Tum cellulae illae metamorphosin adiposam subeunt, emolliuntur, denique massam formant pultiformem, quae urinae admisceri potest, quo urina fit adiposa. Quae quidem admixtio raro fit, plerumque massa illa resorbetur. Processu progrediente canaliculi uriniferi collabuntur, quere in renum superficie loca depressiora formantür et renes speciem granulosam prae se ferunt. Loca elata in renum superficie colore intense flavo partes sunt, quae metamorphosin adiposam non subierunt. — Er unterscheidet demgemäfs p. 19 den Verlauf der Krankheit nach drei Stadien, wie es auch von den neuern Beschreibern nachher angenommen ist.

  3. Niemann sagt in seiner Dissertation p. 17.:Inflammatio parenchymatosa processus nutritionis similis est; praecipue in organis cellulosis atque in musculis nobis occurrit. Nutritio anomala est aucta, singula telae elementa majora fiunt. Tum excitus duplex esse potest, aut enim telae elementa disrumpuntur, mollescunt, massam formant pultiformem, detritam, ut dicunt, aut metamorphosin adiposam subeunt, tum quoque emolliuntur et mollitudinem formant adiposam.

  4. John Goodsir (Anat. and pathol. researches. Edinb. 1845. p. 66.) hat für die Knochenkörperchen und Knochenkanälchen schon eine ähnliche Anschauung aufgestellt.The canaliculi, sagt er,are undoubtedly the principal channels for the passage of nutriment from the capillaries to the calcigerous cells and germinal spots. J. G. Lessing (Mittheil. aus den Verh. der naturwiss. Ges. in Hamburg vom Jahre 1845. S. 69.) hat diese Anschauung auch auf die Zahnkanälchen ausgedehnt und angenommen, dafs in diese sehr feinen Röhrchen das Plasma, derLiquor sanguinis, eindringe, um zur Ernährung in die Theile geführt zu werden. Allein Goodsir hielt die Knochenkanälchen noch für blofse Porenkanäle und Lessing verdarb seine Angaben dadurch, dafs er die Kerne der Muskelprimitivbündel, der Nervenfasern und der Capillargefäfse für äquivalente Apparate ausgab. Meinen Untersuchungen nach sind die Knochen- und Bindegewebskörperchen (Sehnen-, Hornhaut-, Periostkörperchen) wirkliche Zellen und ihre Kanälchen äufsere Auswüchse, so dafs diese Körperchen den Capillargefäfsen, Nervenfasern und Muskelprimitivbündeln selbst genetisch. äquivalent sind.

  5. Humor usque ad hoc tempus pellucidus, intra areolas contentus, obscuratur variaeque formae macularum oriuntur, quas auctores singulis nominibus vocabant. Locus opacus accurate inspicienti plerumque plurima punctula nebulosa, vix pellucentia, coloris cani vel subcaerulei praebel. Nunc modo locus unus afficitur nascente nephelio coloris languide cani, marginis diffusi, supra quod corneae epidermis quasi pulvere conspersa conspicitur. Modo obscuratio prorepit multis areolis collaborantibus, quo facies undulata evadit; aut eodem tempore in pluribus regionibus maculae exoriuntur, semper primum ad peripheriam, quia vascula corneae centrum non attingunt, sed in peripheria plexibus finiuntur. Modo tota cornea aeque opaca et tanquam cinere obtecta redditur. Simul corneae diametrus, ubi humores effusi sunt, major ejusque tela, a latere adspecta, tumida, spissior et emollita videtur (p. 20.).

  6. In seinem eben erschienenen Werk über die mikroskopische Anatomie der Rochen und Haien hat Leydig den Bau der Knorpel vom Haien so geschildert, dafs sehr lange geschwänzte, zum Theil verästelte und anastomosirende Knorpelzellen mit unverändenten Kernen die hyaline Grundsubstanz durchziehen (Taf. I, Fig. 2, 3). Seine Deutung stimmt durchaus mit der von mir gegebenen überein.

Download references

Authors

Rights and permissions

Reprints and permissions

About this article

Cite this article

Virchow, R. Ueber parenchymatöse Entzündung. Archiv f. pathol. Anat. 4, 261–324 (1852). https://doi.org/10.1007/BF01915662

Download citation

  • Issue Date:

  • DOI: https://doi.org/10.1007/BF01915662

Navigation